Dwaj obywatele Wietnamu zostali oskarżeni o udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, przestępstwa uprawy i wytwarzania ziela konopi innych niż włókniste mające dostarczyć znacznej ilości tego środka odurzającego.
Prokurator zarzucił im także, że wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii uprawiali konopie inne niż włókniste, która to uprawa mogła dostarczyć znaczne ilości tego środka odurzającego – co najmniej 46 595 gram.
Ponadto oskarżeni z wyhodowanych wcześniej roślin wytwarzali środki odurzające w postaci ziela konopi innych niż włókniste w znacznych ilościach. Przestępstwa tego dopuścili się oni działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu ze sobą i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, a także w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.
Rozpoznający sprawę w I instancji Sąd Okręgowy w Lublinie za popełnienie tych przestępstw wymierzył jednemu z oskarżonych karę łączną w wymiarze 4 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności, a drugiemu karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Ponadto Sąd wymierzył oskarżonym grzywny w wysokości po 3 tysiące złotych (300 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 złotych).
Rozpoznając apelacje wniesione przez obrońców oskarżonych Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z 26 marca 2018 roku obniżył kary łączne wymierzone obu obywatelom Wietnamu. Sąd odwoławczy wymierzył im kary łączne w wymiarze po 3 lata pozbawienia wolności.
Prokurator Generalny nie zgodził się z tym rozstrzygnięciem Sądu Apelacyjnego w Lublinie. Działając z upoważnienia Ministra Sprawiedliwości – Prokuratora Generalnego prokurator Robert Hernand – Zastępca Prokuratora Generalnego do Sądu Najwyższego złożył kasację w tej sprawie.
W ocenie prokuratury Sąd odwoławczy dopuścił się rażącego i mającego istotny wpływ na treść wyroku naruszenia przepisów prawa karnego materialnego: art. 65 par. 1 kodeksu karnego w związku z art. 64 par. 2 kodeksu karnego.
Zarzucone oskarżonym przestępstwa z art. 63 ust. 3 w związku z ust. 1 w zbiegu z art. 53 ust. 3 w związku z ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii są zbrodniami zagrożonymi, obok kary grzywny, karą od 3 lat pozbawienia wolności.
Prokurator oraz orzekające w sprawie Sądy słusznie uznały jednak, że oskarżeni dopuścili się zarzucanych im zbrodni działając w zorganizowanej grupie przestępczej. W związku z tym w kwalifikacji prawnej zarzucanych im przestępstw wskazano także art. 65 par. 1 kodeksu karnego.
W swojej kasacji Zastępca Prokuratora Generalnego podkreślił, że art. 65 par. 1 kodeksu karnego w związku z art. 64 par. 2 kodeksu karnego nakładają na Sąd obowiązek wymierzenia kary pozbawienia wolności powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia.
Zatem stosownie do art. 65 par. 1 kodeksu karnego w związku z art. 64 par. 2 kodeksu karnego w przypadku oskarżonych w tej sprawie obywateli Wietnamu zachodziło obligatoryjne obostrzenie kary pozbawienia wolności, poprzez podwyższenie jej dolnej granicy, która wynosi 3 lata.
Obowiązek taki występował również w przypadku przypisania im popełnienia zbrodni, co podkreślił Sąd Najwyższy w swoim wyroku z 29 stycznia 2014 roku (sygn. akt IV KK 404/13). W ocenie prokuratury Sąd Apelacyjny w Lublinie naruszając ten obowiązek i wymierzając oskarżonym kary pozbawienia wolności w granicy dolnego ustawowego zagrożenia – po 3 lata pozbawienia wolności, rażąco naruszył przepisy prawa karnego materialnego. Wymierzone im kary łączne pozbawienia wolności powinny być wyższe od 3 lat pozbawienia wolności.
W związku ze stwierdzonymi uchybieniami prokuratura wniosła o uchylenie wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie w zaskarżonej części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
źródło:PAP